...

Schoolleven

Het schoolleven gaat gewoon door, Sinco geniet nog alle dagen van het lesgeven aan de kinderen hier die altijd erg goed hun best doen.

Deze week zijn de leerlingen in 3 groepen ingedeeld en doen hun best om per groep het hoogste te scoren op het gebied van creativiteit, hulpvaardigheid, zorg voor elkaar en vele andere gebieden waar jong en oud gelijke kansen hebben. De groepen bestaan uit leerlingen van alle leeftijden. Hier maken ze een school YELL!

Let op onze bibliothecaresse achteraan in het geel!

.
Deze leerlingen maken voor natuurkunde een condensator ("capacitor") die ze opladen door met een ballon over hun haar te wrijven. Dat geeft meetbare ladingsverschillen.

En hier nog een plaatje van een scienceproject.
Een groep test de invloed van muziek op plantengroei.
De jonge Amaranthusplantjes worden blootgesteld aan
vogelgeluiden, klassieke muziek, heavy metal muziek en "niets".

Aan het einde van dit schooljaar zullen drie jongelui “afstuderen”, of zo als zij dat noemen : de “graduation”. Dat is in het leven van een Amerikaanse student een hele happening waar ze al maanden naar toe leven. Zelfs worden er naar alle familieleden en vrienden uitnodigingen gestuurd. Eén van de jongens, Christian, kwam vragen of Sinco wilde helpen met het afdrukken ervan, en het vermenigvuldigen en afdrukken van zijn foto. Dat alles vond bij ons thuis plaats, ook het vouwen van de uitnodigingen en het knippen van de foto’s. Christian en zijn vriendin waren druk bezig, toen Christian plotseling opmerkte: “ De datum klopt niet!” We dachten allemaal dat hij een grapje maakte omdat het hele proces al in een ver gevorderd stadium was, en de tekst verschillende keren gecontroleerd was door zijn ouders, enz. Er waren al ruim 100 exemplaren afgedrukt op mooi papier! Maar het was geen grap! In plaats van zaterdag ..mei, stond er vrijdag .. mei! Een beetje slordig natuurlijk, maar ze hebben het maar zo gelaten en de foute 100 exemplaren naar familie en vrienden in Amerika gestuurd, die wsl toch niet zullen komen.

Op de achtergrond werkt Roelie wsl aan haar dagboek.

Nieuw baantje

Dinsdagmorgen ging ik op koffievisite bij Michelle. Zij is de moeder van drie kleine jochies. Haar man werkt in de werkplaats, daar wordt van alles gemaakt en gerepareerd. Dit jonge gezinnetje komt uit Noord Ierland. Omdat de kinderen nog zo klein zijn, is Michelle voornamelijk thuis en vind het leuk als er eens iemand langs komt. Dat komt niet zo vaak voor omdat de meeste vrouwen hier ook druk zijn met een speciale taak. Dus het was wel leuk om eens op Hollandse wijze op koffievisite te gaan. Het oudste jongentje, Samuel is 4 jaar, maar er is momenteel geen kleuterschool hier. In Brittannië leren de kinderen al vanaf 4 jaar op school lezen en schrijven,en omdat bij ons momenteel geen gelegenheid op school is om aan vierjarigen les te geven, probeert Michelle hem thuis het een en ander aan te leren, hij blijkt er ook helemaal aan toe te zijn. Het lijkt me een serieus ventje. Maar met twee jongere broertjes van 2  ½ jaar en 10 maanden, erbij, is het wel lastig. Ik kwam op het idee om aan te bieden af en toe op de twee broertjes te passen, zodat Michelle zich dan ongestoord met Samuel bezig kan houden en met het lesprogramma. Dat aanbod werd blij aanvaard, dus donderdagmorgen zijn we begonnen. Samuel mocht met zijn moeder in een lokaaltje in het schoolgebouw zitten, dus heel stoer met een rugtasje stapte hij de deur uit. Zo heb ik dus weer een oppasbaantje! Niet dat ik me verveelde, maar we zijn er om elkaar te helpen, nietwaar?

..
Benjamin nog een baby?

Hebben jullie wel eens een baby zien voetballen? Wij wel!
Tenminste???  Is een kindje van 10 maanden nog een baby? Dit jongentje van 10 maanden in elk geval niet ! Dit is Benjamin, het jongste broertje van Samuel!

Vervolg van mijn ervaringen in de Mengenstam

Bobé
Zoals beloofd zal ik nog wat vertellen over mijn belevenissen van vorige week. Ik moet zeggen, dat mijn verblijf daar zo’n diepe indruk op mij gemaakt heeft, dat ik er nog steeds dagelijks aan terugdenk. Vooral houdt het me bezig wat er allemaal gedaan moet worden om de boodschap van Gods liefde en bevrijding over te brengen in een cultuur die zo ver af staat van liefde en verzoening. Natuurlijk, er is gelukkig duidelijk liefde, als het gaat om de eigen kinderen. Je ziet dat de kinderen een heel belangrijke plaats innemen in het leven van ouders en naaste verwanten. Er wordt geknuffeld en vertroeteld en het hele gezin zorgt voor elkaar, inclusief de oma’s, tante’s, enz. enz. Dat het mogelijk is in onze cultuur, dat het ouders niet veel kan schelen, wat hun kinderen doen of laten, is voor hen ondenkbaar.

.

Er wordt geknuffeld en vertroeteld ...

Maar de andere kant is, als je de pech hebt dat je geen naaste familie meer hebt, dat je dan aan jezelf bent overgelaten, hoe jong je ook bent.
Ik zal vertellen van Bobé, een meisje van een jaar of 13.
Onze gastvrouwen Becky en Keri namen ons, Rachel en mij, af en toe mee naar het dorpje, waar we wat mensen gingen bezoeken. Zo kwamen we in een klein huisje van een familie die niet bij “onze” kerk hoort. Daar zat een oude oma  met een kleine peuter op schoot.

“Geen wieg nodig, een doek als hangmat werkt prima!”

 In een doek, die als hangmatje was opgehangen, lag een pasgeboren baby, die later door oma uit de hangmat gehaald werd, terwijl het andere kindje naast haar neergezet werd. De baby zag er gezond en lekker mollig uit. De moeder was waarschijnlijk op dat moment naar de groentetuin. De vrouwen werken ’s morgens meestal in de tuinen. Het peutertje had waarschijnlijk als baby een navelbreuk gehad, waar niets aan gedaan was, een enorme puntbuik was het resultaat. Maar blijkbaar valt daar mee te leven.

Oma met de kinderen... (2e met navelbreuk)

Op een ander bedbankje zat Bobé. Om haar ene voet zat een ontzettend vies en bebloed iets, wat ooit een handdoekje was, gewikkeld. Becky ging eens poolshoogte nemen en vroeg wat er gebeurd was. Die dag was er een groep mensen en kinderen op de been gebracht om het hek langs de landingsbaan te repareren. 

Bobé was daar ook aan het werk geweest tot één van de andere kinderen per ongeluk met een kapmes in Bobé’s voet had gehakt! Ik zal verder geen omschrijving geven, ik heb zelf ook niet gekeken! Maar Becky keek wel, en ze was ontsteld. Het zag er vreselijk uit! Normaal gesproken zou iemand direct naar het ziekenhuis moeten om zo’n wond te laten behandelen, maar daar was geen ziekenhuis in de naaste omgeving, en zelfs geen vervoer naar het ziekenhuisje wat ergens een paar uren sjouwen door de wildernis verderop was. Daar kwam nog bij, dat dit meisje geen familie meer heeft, en niemand zich DUS verantwoordelijk voelt om ook maar enige zorg op zich te nemen!! In feite was zij dus gedoemd om in het beste geval, ooit haar voet kwijt te raken. Want je kunt in hun leefomstandigheden wachten op de infectie, enz. enz. Want van hygiëne is geen sprake.

Hoe kan het dat dit meisje geen familie meer heeft? Haar moeder was gestorven, haar vader al eerder. Ze had geloof ik nog een ouder zusje die ergens ver weg woonde, maar waarmee ze geen goede band had. Haar moeder was ooit voor de tweede keer getrouwd, maar ook die man was overleden. De oude vrouw, waarbij ze blijkbaar in huis “woont”, is de moeder van die tweede man en dus geen bloedverwant. Zo kon het gebeuren dat zij maar moest zien hoe ze het redde.
Wij zouden de volgende dag een hiketocht gaan maken naar een dorpje verderop (lees: hogerop!) het ziekenhuis was daar nog een eind vandaan, maar omdat ze zelf niet kon lopen, zagen wij geen mogelijkheid om haar mee te nemen. Er zouden sterke dragers beschikbaar moeten zijn, maar zoals gezegd niemand voelt zich verantwoordelijk! Ook de weinige mensen die nog niet zo lang christen zijn, zijn nog niet vervuld met barmhartigheid of liefdadigheid.  Daarbij komt nog, dat mensen in een ziekenhuis in dit land, door familie verzorgd moeten worden wat betreft het eten en wassen van kleren, enz. En ook: hoe kom je weer terug?
Wij zaten er met elkaar behoorlijk over in. Op dat moment was de wond nog niet geïnfecteerd, dus blijkbaar had ze geen pijn, ze zat er wat apathisch bij, en later (ze werd de aandacht zeker zat) hinkte ze naar buiten en stond op één been bij een paar andere kinderen, de smerige lap nog steeds losjes om de voet.
Gelukkig hebben de andere twee zendelingenvrouwen zich over haar ontfermt en zijn haar gaan verbinden en namen het op zich om dit voorlopig twee keer per dag te doen.
Wat een geluk!
Maar je begrijpt dat dit soort dingen mij wel bezighouden. Het is helemaal niet vreemd dat men door gebrek aan medische hulp iemand (ook kleine kinderen) gewoon dood moeten laten gaan.
Wij zeggen zo gemakkelijk dat iemand “aan de heidenen is overgelaten”! Nu, dit is een voorbeeld uit de realiteit van vandaag!

Dan is daar ook nog het vreselijke bijgeloof altijd. Overal ziet en zoekt men wraak van boze geesten achter, of wraak van vijandige mensen uit een ander dorpje, die magische rituelen uitvoeren. Dit laatste gebeurd ook echt!

Er is ook een andere groep mensen die geloven dat je de 10 Geboden uit je hoofd moet leren en heel vaak opzeggen zodat je bij God in de gunst kunt komen, enz. Waarschijnlijk onderdeel van de Katholieke kerk, die daar ook actief is. Ze hebben een eigen kerkje. Op de foto een bord met de 10 Geboden in het Pidgin.

Zelfs in ons land, waar de mensen het geloof de rug toe hebben gekeerd, plukken we nog de vruchten van het Evangelie, dat afrekent met de angst voor boze geesten en liefdadigheid tot vrucht heeft gehad.
Wel wrang dat die vruchten in de westerse culturen weer wegkwijnen en het Evangelie geminacht wordt, terwijl die vruchten hier nog maar heel langzaam beginnen te groeien.
Geweldig is het dan ook om getuige te mogen zijn van de schaarse vruchten die er al wel zijn.
Het was een heel bijzondere ervaring om een bijbelles op donderdagmorgen en een zondagse  kerkdienst mee te mogen maken. Te zien met hoeveel enthousiasme een kleine groep mensen van jong tot oud het Bijbelonderwijs volgen in hun eigen taal! En liederen in hun eigen taal over God en Jezus zingen.
“Hamamas, hamamas long Jesus!!!” Blij, zo blij met Jezus!!!

ZINGEN! MET EEN ECHTE BAND!

.

...mede aan de hand van platen wordt de Bijbel uitgelegd.

Door het lees- en schrijfonderwijs kunnen mensen nu
het Markusevangelie in hun eigen taal lezen.

Met Pasen werd Markus 14-16 gelezen. Rebecca schreef daarover:
"In de dagen na Pasen vertelden een aantal Mengen gelovigen dat het lezen van Markus 14-16 op de dag van Pasen hen tot tranen bewoog en hun harten raakte. Het was de eerste keer dat de Mengen stam hele gedeelten van het Markus evangelie hardop kon lezen in hun eigen taal. Wat spannend om de bijbel tot leven te zien komen in een voorheen onbeschreven stam taal."

... na de dienst gaat de “dominee” naar huis, en zijn bijbel en andere hulpmiddelen worden per kruiwagen vervoerd! Het zondagse pak en de stropdas en zwarte gepoetste schoenen zijn hier niet in zwang!

Goddank dat er telkens mensen bijkomen die het Licht van de Here Jezus mogen zien, en hun leven er voor over hebben!
Want ook in dit land worden de gelovigen vervolgd of gedwarsboomd, gepest of beroofd.
Dan zie je dat het geloof ook beproefd wordt en de volharding uitgewerkt wordt!

Vanmorgen hoorden we in de samenkomst opnieuw dat in  de huizen van afwezige zendelingen in een bepaalde plaats was ingebroken, en bestolen. In andere gemeenten worden kerken beschadigd door minder goed gezinde stamleden.

Maar wij laten ons niet weerhouden, want
DE HEER REGEERT!

Vanmorgen sprak Sinco in onze eigen kerk verder over de psalmen. Het was een mooie leerzame dienst. .....Volgende week vertel ik verder! 

Tot volgende week!

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!